ซอฟท์เทนนิส

    

         ซอฟท์เทนนิส  เป็นกีฬาที่ถือกำเนิดขึ้นมาในประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นเวลานานแล้ว และเป็นที่นิยมกันทั่วประเทศ นับเป็นกีฬาประจำชาติอย่างหนึ่งของชาวอเมริกันประมาณครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา ผู้เล่นซอฟท์เทนนิสต้องการที่จะเล่นต่อไปในฤดูหนาวด้วย จึงทำให้เกิดซอฟท์เทนนิสในร่มขึ้น แต่ก็ประสบปัญหาเพราะสนามในร่มที่ใหญ่ที่สุดเพียงใดก็ยังเล็กกว่าสนามซอฟท์เทนนิสกลางแจ้ง
จึงมีความจำเป็นต้องดัดแปลงลูกบอลให้ใหญ่พอดี เพื่อให้ตีไปได้ไกลเท่ากับลูกบอลขนาดธรรมดากฎกติกาต่างๆ ก็มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้เหมาะสมที่จะเล่นในร่ม อย่างไรก็ตาม ซอฟท์เทนนิสในร่มก็ไม่ได้รับความนิยมมากนัก
ซอฟท์เทนนิสต้องการที่จะเล่นต่อไปในฤดูหนาวด้วย จึงทำให้เกิดซอฟท์เทนนิสในร่มขึ้น แต่ก็ประสบปัญหาเพราะสนามในร่มที่ใหญ่ที่สุดเพียงใดก็ยังเล็กกว่าสนามซอฟท์เทนนิสกลางแจ้ง
จึงมีความจำเป็นต้องดัดแปลงลูกบอลให้ใหญ่พอดี เพื่อให้ตีไปได้ไกลเท่ากับลูกบอลขนาดธรรมดากฎกติกาต่างๆ ก็มีการเปลี่ยนแปลงเพื่อให้เหมาะสมที่จะเล่นในร่ม อย่างไรก็ตาม ซอฟท์เทนนิสในร่มก็ไม่ได้รับความนิยมมากนัก

คอร์ดของกีฬาซอฟท์เทนนิส

Line Name	Indication	Line Length
Base Line for Singles	IJ, KL	8.23 m
Base Line for Doubles	AB, CD	10.97 m
Side Line for Singles	IK, JL	23.77 m
Side Line for Doubles	AC, BD	23.77 m
Service Line	EF, GH	8.23 m
Side Service Line	EG, FH	12.80 m
Center Service Line	MN	12.80 m
Center Mark	R, S	0.15 m
Net	XY	12.65 m

กติกากีฬาซอฟท์เทนนิส
ข้อ 1.เบสออนบอล (Base On Balls)
                 เบสออนบอล หมายถึง การที่ผู้ตีได้สิทธิ์ครอบครองเบสหนึ่งโดยถูกทำเอาต์ไม่ได้ ผู้ตัดสิน     ประจำเพลตจะให้ผู้ตีได้เบสออนบอลเมื่อการพิตช์เป็น " บอล " 4 ครั้ง บางครั้งอาจเรียกว่า " วอล์ค"
ข้อ 2.เขตผู้ตี ( Batter 's Box)
                 เขตผู้ตี หมายถึง พื้นที่เฉพาะที่ผู้ตีเข้าไปยืนอยู่ในตำแหน่งเพื่อช่วยให้ทีมของตนทำคะแนนได้
ข้อ 3.บล็อกบอล (Blocked Ball )
                 บล็อกบอล หมายถึง ลูกบอลที่ถูกขว้าง ซึ่งถูกแตะ หยุดหรือจับต้องไว้ได้โดยบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องกับการแข่งขัน หรือสัมผัสกับวัตถุ อื่นใดที่ไม่ใช่ส่วนใดส่วนหนึ่งของอุปกรณ์ หรือสนามแข่งขัน
ข้อ 4.บันต์ (Bunt)
                 บันต์ หมายถึง ลูกบอลที่ถูกตีซึ่งผู้ตีไม่เหวี่ยงไม้ตี โดยตั้งใจให้ไม้ตีกระทบลูกบอล แล้วลูกบอลเกลิ้งอย่างช้า ๆ อยู่ภายในอินฟีลด์
ข้อ 5.ชาร์จคอนเฟอเรนซ์ (Charged Conference )
                 ชาร์จคอนเฟอเรนซ์ เกิดขึ้นเมื่อ (ชาร์จคอนเฟอเรนซ์ของทีมฝ่ายรับ ) ทีมฝ่ายรับให้หยุดการแข่งขันชั่วขณะไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม แล้วผู้แทนของทีมฝ่ายรับ (ซึ่งไม่อยู่ในสนามแข่งขัน) เข้าไปในสนามและพูดคุยกับผู้เล่นฝ่ายรับคนหนึ่งคนใด เมื่อผู้แทนจากเขตที่พักของทีมเข้าไปในสนามและเปลี่ยนพิตเชอร์ออกจากตำแหน่งพิตช์ ไม่นับเป็นชาร์จคอมเฟอเรนช์ของพิตเชอร์คนใหม่แต่เป็นชาร์จคอนเฟอเรนช์ของทีมฝ่ายรับ
ข้อ 6.ช็อปบอล (Chopped Ball )
                 ช็อปบอล หมายถึง การตีที่ผู้ตีตีลงมาในลักษณะการฟันไม้ลงเพียงให้ลูกบอลกระดอนสูงขึ้นไปในอากาศ
ข้อ 7.โครว์ฮอป ( Crow Hop ) ( เฉพาะประเภทฟาสต์พิตช์ )
                 โครว์ฮอป หมายถึงการกระทำของพิตเชอร์ที่ก้าว ลาก หรือกระโดดออกจากด้านหน้าของพิตเชอร์เพลต ปักเท้าหลัง ลงไปที่ใหม่ด้านหน้าพิตเชอร์เพลตเพื่อสร้างแรงส่งครั้งที่ 2 ( หรือสร้างจุดเริ่มต้นใหม่) ส่งตัวเองจากจุดเริ่มต้นที่สร้างขึ้นมาใหม่แล้วทำการปล่อยลูกจนสมบูรณ์( การกระทำนี้เป็นการกระที่ผิดกติกา )
ข้อ 8.เดดบอล ( Dead Ball )
                 เดดบอล หมายถึง
                            - ลูกบอลที่สัมผัสวัตถุใด ๆ ซึ่งไม่ใช่สวนของอุปกรณ์
                            - ลูกบอลที่ติดอยู่ในอุปกรณ์ของผู้ตัดสินหรือชุดแข่งขันของผู้เล่นฝ่ายรุก
                            - ลูกบอลที่ผู้ตัดสินว่าเป็นเดดบอล ภายหลังจากเดดบอลจะถือว่าเป็นบอลอินเพลย์อีก  ครั้งหนึ่ง
ข้อ 9.ดีเลย์เดดบอล ( Delayed Dead Bell )
                 สถานการณ์ของการแข่งขันซึ่งยังคงเป็นบอลอินเพลย์ไปจากการเล่นสิ้นสุดลง เมื่อการเล่นครั้งนั้นยุติลง ให้ผู้ตัดสินขานเดดบอล

ตัวอย่างการแข่งขันกีฬาซอฟท์เทนนิส

ซูโม่

ซูโม่ (ญี่ปุ่น: 相撲 sumō ซึโม ) หรือมวยปล้ำญี่ปุ่นเป็นกีฬาประจำชาติที่ได้รับความนิยมในญี่ปุ่น ประวัติของซูโม่สามารถย้อนกลับไปได้ไกลถึงศตวรรษที่ 8 โดยวังหลวงได้คัดเลือกนักมวยปล้ำจากกองทัพมาสู้กัน เพื่อสร้างความบันเทิงแก่ชาววังในเกียวโต และพัฒนาจนกลายเป็นกีฬาอาชีพในปัจจุบัน นอกจากนั้นยังเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมจากประเทศในยุโรป เช่น อังกฤษ เป็นต้น อีกด้วย
ประเพณีที่ยึดถือในกีฬาซูโม่นั้นมีความเก่าแก่มาก และยึดถือเป็นแบบปฏิบัติต่อเนื่องกันมาถึงปัจจุบัน เช่น การโปรยเกลืออันเป็นสัญลักษณ์แสดงความบริสุทธิ์ ซึ่งเป็นประเพณีที่ซูโม่ถูกนำมาใช้เป็นส่วนหนึ่งในศาสนาชินโต การใช้ชีวิตของนักปล้ำซูโม่นั้นเคร่งครัดเป็นอย่างยิ่ง และอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ที่กำหนดโดยสมาคมซูโม่ นักปล้ำซูโม่อาชีพจะใช้ชีวิตร่วมกันภายใต้ค่ายสังกัด (heya) ของตนเอง โดยแบบแผนการดำเนินชีวิตในทุกด้าน นับตั้งแต่อาหารการกิน ไปจนกระทั่งการแต่งกาย นั้น ถูกกำหนดด้วยประเพณีปฏิบัติอันเคร่งครัด

ค่ายมวยปล้ำที่เป็นที่นิยม ?

• อันดับ 1 New Japan Pro Wrestling (NJPW) เป็นค่ายใหญ่ที่สุด ผู้ก่อตั้งคือ Antonio Inoki ก่อตั้งในปี 1972 รูปแบบการปล้ำแบบ Strong Styles เน้นความหนักน่วง และสมจริง

• อันดับ 2 Pro Wrestling NOAH (NOAH) ผู้ก่อตั้งคือ Mitsuharu Misawa ก่อตั้งในปี 2000 รูปแบบการปล้ำแบบ Ark Styles เน้นความหนักน่วง และมีความสมจริง

• อันดับ 3 Dragon Gate (DG) ผู้ก่อตั้งคือ Ultimo Dragon ก่อตั้งในปี 2004 (ถ้าไม่นับยุค Toryumon) รูปแบบการปล้ำแบบ LuchaResu มีความหนักน่วงแบบมวยปล้ำญี่ปุ่น มีลีลาการปล้ำในแบบเม็กซิโก้

นักมวยไทยคนแรก ที่ปล้ำในค่ายมวยปล้ำญี่ปุ่น ?

• ซุเปอร์แมน โอสถสภา ในค่าย PWFG โดยพบกับ Kazuo Takahashi เมื่อประมาณ 20 ปีที่แล้ว ปัจจุบัน ยังคงมีนักมวยไทยที่ปล้ำในค่ายมวยปล้ำญี่ปุ่นอย่าง ถนอมศักดิ์ Toba นักมวยปล้ำของค่าย DDT ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น

แชมป์ที่อายุน้อยที่สุดในโลก 

• Mr.6 Go ได้แชมป์ด้วยวัยเพียง 6 ขวบ เป็นนักมวยปล้ำอิสระของค่าย DDT ส่วนในระดับ Major Promotion ก็คือ Katsuhiko Nakajima ได้แชมป์ AJPW All Asia ด้วยวัยเพียง 16 ปี ของค่าย AJPW

ยูโด

         ยูโดมีชื่อเต็มว่า โคโดกัน ยูโด (Kodokan Judo) เดิมทีเดียวเรียกกันว่า ยูยิตสู (Jiujitsu) ซึ่งเป็นวิชาที่สามารถต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่มีอาวุธด้วยมือเปล่าและเป็นการทำลายจุดอ่อนของคู่ต่อสู้ หลังจากที่ญี่ปุ่นได้พัฒนาเปลี่ยนแปลงรูปแบบการต่อสู้ และทำให้วิชายูยิตสูเสื่อมความนิยมลงจนหมดนั้น ต่อมาเมื่อวันที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2403 ได้มีชาวญี่ปุ่นชื่อ จิโกโร คาโน (Jigoro Kano) ชาวเมืองชิโรโกะ ได้อพยพครอบครัวมาอยู่ในกรุงโตเกียว เมื่อปี พ.ศ. 2414 อายุ 18 ปี ได้เข้าศึกษาที่มหาวิทยาลัยโตเกียว ในสาขาปรัชญาศาสตร์ (Philosophy) จนสำเร็จการศึกษา เมื่ออายุ 23 ปี ท่านจิโกโร คาโน เป็นบุคคลที่มีความเห็นว่าวิชายูยิตสูนอกจากจะเป็นกีฬาสำหรับร่างกายและจิตใจแล้ว ยังมีหลักปรัชญาที่ว่าด้วยหลักแห่งความเป็นจริง อีกทั้งท่านเป็นคนที่มีรูปร่างเล็กผอมบาง มีนิสัยไม่เกรงกลัวใคร 

ท่านจึงได้เข้าศึกษายูยิตสูอย่างจริงจังจากอาจารย์ผู้สอนวิชายูยิตสูหลายท่านจากโรงเรียนเทนจิ ซิโย (Tenjin Shinyo) และโรงเรียนคิโต (Kito)

ปี พ.ศ. 2425 ท่านจิโกโร คาโน อายุได้ 29 ปี ได้ก่อตั้งโรงเรียนสำหรับวิชายูโดขึ้นเป็นครั้งแรกในบริเวณวัดพุทธศาสนา ชื่อวัดอิโชจิ (Eishoji) โดยตั้งชื่อสถาบันนี้ว่า โคโดกัน ยูโด โดยได้นำเอาศิลปะของการต่อสู้ด้วยการทุ่มจากสำนักเทนจิ ซิโย และการต่อสู้จากสำนักคิโตเข้ามาผสมผสานเป็นวิชายูโดและได้ปรับปรุงวิธีการยูโดให้เหมาะสมสอดคล้องกับความเปลี่ยแปลงในระบอบการปกครองและสังคมในขณะนั้น ได้สอดแทรกวิทยาศาสตร์ใหม่ๆ คณิตศาสตร์ประยุกต์ที่เกี่ยวกับการเคลื่อนไหว จิตศาสตร์ และจริยศาสตร์เข้าด้วยกัน โดยได้ตัดทอนยูยิตสู ซึ่งไม่เหมาะสมออก แล้วพยายามรวบรวมวิชายูยิตสูให้เป็นหมวดหมู่มีมาตรฐานเดียวกันตามความคิดของท่าน และได้ตั้งระบบใหม่เรียกว่า ยูโด (Judo)การจัด การแข่งขันประเภทการต่อสู้

• การแข่งขันประเภททีมหนึ่งจะประกอบด้วยสมาชิกผู้แข่งขันรวมแล้วต้องเป็นเลข คี่ ทีมชายประกอยด้วยสมาชิก 7 คน ลงแข่งเพียง 5 คนในแต่ละรอบ ทีมหญิงประกอยด้วยสมาชิก 4 คน ลงแข่งเพียง 3 คนในแต่ละรอบ
• แข่งขันทุกคือสมาชิกทั้งหมดของทีมโดยไม่มีการกำหนดตัวสำรอง
• ก่อนการแข่งขันประเภททีม ตัวแทนของแต่ละทีมจะต้องส่งรายชื่อสมาชิกในทีม พร้อมทั้งลำดับการต่อสู้ของ แต่ละคน ซึ่งในแต่ละรอบการแข่งขันนั้น ผู้แข่งขันสามารถเปลี่ยนลำดับการต่อสู้ได้ แต่หลังจากที่ได้รายงาน และเสนอชื่อของการแข่งขันรอบนั้นต่อเจ้าหน้าที่แล้ว จะไม่มีการเปลี่ยนลำดับการต่อสู้อีก
• เวลาในการแข่งขัน
• ในการแข่งการแข่งขันของฝ่ายชายไม่ว่าจะเป็นการแข่งประเภททีมหรือบุคคลใช้เวลา 3 นาที ส่วนการแข่งของผู้หญิง, เด็ก, หรือผู้ฝึกใหม่ใช้เวลา 2 นาที
• เวลาในการแข่งเริ่มต้นเมื่อกรรมการผู้ชี้ขาดให้สัญญาณเริ่ม และการแข่งขันจบลงเมื่อกรรมการผู้ชี้ขาดสั่งว่า “YAME (หยุด)”
• ผู้รักษาเวลาควรให้สัญญาณหรือกดออดที่เสียงดังชัดเจน เพื่อบอกว่าเหลือเวลา 30 วินาที และ เมื่อหมดเวลาการแข่ง

วิดิโอสอนเล่นยูโด

ตัวอย่างการแข่งขัน